Ang Kuwento ni Boy Kalbo

Ako si Boy Kalbo at ito ang aking Kuwento...

Kilala ako sa buong Proj. 4 Katipunan sa Lungsod ng Quezon bilang lakwatsero, basagulero, babaero, lasenggero, at lahat na ng mga masamang katangian na may hulaping  “ero” – Ako si Boy Kalbo, kilalang-kilala sa katarantaduhan at masamang bisyo. (Silipin n’yo pa ang records ko sa barangay at pulisya upang mapatunayan n’yo.)

Maaaring hindi kayo maniniwala, pero sa edad kong disi-siyete anyos (17) ay masasabi kong malayo-layo na rin ang aking nalakbay. Hindi ko alam kung bakit, pero parang may magnet sa akin ang gulo. Takaw-gulo kung ituring ko ang pangaraw-araw kong pakikipagsapalaran sa buhay. Animo’y sistema sa aking katawan na normal ng sumasapit at nagdaraan. Menor de edad ako pero siguradong kaya kong magpatumba ng mga mas nakatatanda sa akin pagdating sa inuman. Ang drugs at babae naman para sa akin ay katumbas ng isang pambihirang pagkakataon. Pambihira dahil libre ko lang nakukuha at pambihira ulit dahil libre nga ngunit may kasalo! Pasa-pasahan lang ng ligaya, samahang walang iwanan. Barkadahang walang umagang inaabangan.

OFW ang nanay ko sa Malaysia at ang tatay ko naman ay hindi ko pa kailanman nakita. Nakikitira ako sa bahay ng tita ko at nabubuhay sa allowance na padala ng nanay ko. Abdul Raszhid Sattiel Maurico ang isinusulat kong pangalan noon pa man. Pangalang muslim, kasi muslim daw ang tatay ko. Pero ang apelyidong ginagamit ko ay hiram mula sa aking tito. Oo, magulo kung iisipin, kasing gulo ng pagiisip na labing-pitong taon ko ng taglay. Marahil ito ang dahilan kung bakit simula’t-sapol ay rebelde ako. Pero simula’t-sapol ay hindi ako nagtanong o naghanap ng tatay, kaya naman simula’t-sapol ay hindi rin naman ako pinakielaman. Ewan ko lang kung nakasanayan na nila pero sa tuwing inuumaga ako ng paguwi sa bahay ay tuloy lang ang buhay. Alam n'yo ‘yung parang hangin lang na dumaan? Sawang-sawa na siguro akong pagsabihan.

Pero sa maniwala kayo’t sa hindi, nagsasawa rin ang katulad ko. Kaya naman nang ipatapon este dalhin ako sa Kalibo(Aklan) ng aking mga kamag-anak (na umaasa pa sigurong magbabago pa ang buhay ko) ay hindi na rin ako pumalag. Goodbye muna TBS-Gang, welcome Aklan. 

Barkada ulet ang una kong hinanap. Sakit ito ng mga nangungulilang kabataan (alam na alam ko ‘yan) na naghahanap ng karamay at kasangga sa buhay. Hindi ako binigo ng Kalibo. Isang “rap gang” ang aking nasalihan. Doon ay naranasan kong makipagtagisan ng galing sa sining ng pakikipagsumbatan sa saliw ng mga may ritmo, makahulugan at magkakatugmang salita. Kadalasang bastos at may pagmumura ang bitaw ng aming mga linya.  Ang dating basag-ulo kong mundo ay napalitan ng basag-teyngang ingay ng bulyaw, hiyawan at palakpak. Sikat ang grupo namin sa mga contest na aming sinalihan. Kumikita rin ng pera kahit papaano. At dahil kumikita ng pera, automatic na sumunod ang dati kong bisyo sa Maynila dito sa Kalibo. 

Pero hindi lang naman ang rap at pera ang natagpuan ko sa Kalibo, sa wakas, natagpuan ko rin ang pagbabago.

Ampon din tulad ko ang isa kong pinsan doon. Pero hindi gaya ko na kamag-anak ang nag-aaruga, isang magasawang muslim na walang anak ang kumukupkop sa kanya. Maaliwalas ang mukha ng magasawa, animo’y walang bahid ng problema. Kakaiba ang agad kong naramdaman sa simula pa lang na makaharap ko sila. Pakiwari ko’y nakatagpo ako ng pamilya. First time kong nakarinig ng pangaral at pagpapayo na dumiretso sa puso ko at hindi na umalis pa. Nawili tuloy akong magpabalik-balik sa bahay na ‘yun upang makikain este makipagkuwentuhan lang at siyempre, maki-experience ng pakiramdam na may pamilya. Nakilala ko ang mga Maranao at Balik-Islam bilang mga relihiyosong muslim sa lugar na iyon... Doon ko rin nakilala ang Islam at niyakap ito kinalaunan.

Pagkauhaw sa kaalaman hinggil sa pananampalataya at kaligtasan ang aking naramdaman. At hindi naman nagkait ang mga bago kong kapatid na gabayan ako at tulungan. Unti-unti kong nakilala ang mga muslim na malayo sa inaakalang kong sila. Nabago ang lahat ng mali kong pananaw sa mga muslim at paniniwala sa Diyos. Ngunit sadyang mapaglaro ang tadhana. Ang inaakala kong pagpapatapon sa akin sa Kalibo ay bakasyon lang pala. Muli kong nakita ang aking sarili sa Maynila, pabalik sa dating kong buhay at pakikibaka. 

Umaalingasaw ang dating amoy ng buhay ko noon sa pagbabalik ko. Walang ipinagiba ang sangsang at dilim ng kalakaran ng buhay. Ang dating ako ay nagbalik at agarang nakalimot. Muli kong nilagok ang pait ng alak at hinalikan ang gumuguhit na usok. Pati ang bagong pahina ng ledger sa barangay at police station ay aking ni-renew. Parang eksena sa pelikula.  Welcome back Boy Kalbo!

Hindi rin lang naman bisyo ang binalikan ko, bumalik din ako sa pagaaral. (Bukod  kasi sa libre lakwatsa na, may allowance pa!) Nakakatawa kasi dapat second year college na ako, pero dahil masyadong “good boy” heto’t tinatapos ko ang second year sa high school. Buhay estudyante,  puyat sa umaga, gising sa gabi ang aking programa. Iba ang batch ng barkada sa eskwela at iba rin naman ang sa kalsada. Kapag walang pera, takbo sa barkada. At kapag may kuwarta, sagot ang barkada! 

Ang Videoke Booth sa Farmers Mall

Ang tarpaulin sa dingding ng Masjid Noor Farmers, Cubao

Paldong-paldo ako noon dahil kararating lang ng allowance at nakaipon din ng baon. Niyaya ko ang mga barkada ko na mag-videoke sa Farmers Plaza, Cubao.  Sa 4^th flr. kung nasaan ang videoke booth, bumungad sa aking pandinig ang isang pamilyar na tinig – ang adhan. Parang biro ng tadhana na sa tapat ng mga videoke booth ay isang masjid ang makikita. Tulala ako habang tinatanaw ang lugar-sambahan ng mga muslim. Pero itunuloy ko pa rin ang panlilibre at siyempre ang pagkanta. Sa loob-loob ko, bukas babalikan kita!

Ang Farmers Plaza Mall kung saan matatagpuan ang Masjid Noor sa loob nito.

Mga activities sa loob ng Masjid Noor

Hindi ko sinayang ang panahon, kinabukasan matapos ang klase ay agad kong tinungo ang masjid sa loob ng mall. Kalalabas lang noon ng isang halos kasing-edad ko ring muslim mula sa loob nito. Assalamu alaikum pambungad kong pagbati. (Alhamdulillah at naaalala ko pa ang pagbating iyon kahit papaano) Tumugon ang lalaki at kinamayan ako habang nakangiti.  Si Bro. Ahmad Lebreja, isa ring balik-islam ang unang muslim na nakilala ko sa lugar na iyon. Siya rin ang nagpakilala sa akin sa ilang mga kapatid na naroon. Busy ang lahat at punong-puno ang masjid. May mga pagkain akong nakita at iniabot din sa akin. Napakaswerte ko talaga, sa dinami-dami kasi ng pagkakataon eh sa oras ng iftar pa ako nakat’yempo!  

Ikalawang-linggo noon sa buwan ng ramadhan (2013). Muli akong sumumpa (Shahada) sa ikalawang pagkakataon. Masaya ako sa muli kong pagYakap.  Nanumbalik ang dating sigla at kalingang lagi kong hinahanap-hanap. Muli akong nagkaroon ng pamilya at nakaramdam ng pagmamalasakit sa mga kapatid kong muslim. Mula noon, tuluyan na akong pumasok at nangakong hindi na lalabas pa kailanman.   

Halos lahat ay hindi naniniwala sa aking pagbabago. Pekeng muslim ang bansag sa akin sa school habang sa bahay naman ay panibago at mas malaking gulo ang inaasahan sa aking pagmumuslim. Napakahirap ng sitwasyon ko noon dahil hindi ko alam kung saan at paano magsisimula. Napakaraming bawal at dapat iwasan. Pero sa isip ko, lahat na yata ng mga mali sa buhay ay nagawa ko na, ngayon pa ba ako susuko gayong susubukan ko namang gumawa ng tama? Sabr ang naging kakampi ko at sandata.  

Hindi ako nabigo sa pamumuhunan ng pagtitiis. Unti-unti kong napatunayan ang pagiging seryoso ko sa pagbabago. Natutuwa akong ang dating si Boy Kalbo na iniiwasan sa school ay pinag-uumpukan na ngayon ng mga kaklaseng nagtatanong tungkol sa mga muslim. Hindi rin ako makapaniwala na maging ang propesor ko’y nakikipag-one on one na rin sa akin hinggil sa Islam. Malaking bagay na nakapagtrabaho ang tita ko sa Middle-East at ang nanay ko naman ay nasa Malaysia. Marahil ay alam nila ang ugali ng toong muslim kahit papaano. Gaya ng dati, pinabayaan na lang din nila ako…Hinayaang isabuhay ang katotohanan at pagbabago. 

Iisang kalsada pa rin naman ang dinaraanan ko kapag umuuwi  sa amin. Iisang mukha ng mga dati kong kabarkada ang nakakasalubong at pinasasalubungan ko na ngayon ng pangaral at payo. Nakakatuwang isipin na kung dati’y nangunguna ako sa kalokohan, ngayon ay nagpaparating na ng kaalaman at magandang balita tungkol sa kaligtasan.

Laman ng aking mga dua ang maragdagan ang aking kaalaman, gaya ng pangarap kong maging daeya rin balang araw. Hindi ko mapigilang humanga sa mga kapatid na mangangaral katulad ng napapanuod ko sa Youtube. (Pangarap ko ring makita at makadaupang-palad sila insha Allah). Nais ko ring makitang magmuslim ang aking magulang, kamag-anak, kaibigan at maging mga hindi ko kakilala. Gusto kong maituwid ang maling pananaw ng mga tao tungkol sa mga muslim. Higit sa lahat, gusto kong maglingkod sa Allah.

Nawa’y makatulong ang munting kuwentong ito ng aking pagYakap sa Islam at magsilbing paalala para sa lahat lalo na sa mga kapatid kong muslim ang napakaraming dahilan kung bakit yumaYakap sa Islam ang mga taong katulad ko. Huwag nating kakalimutang ang simpleng ngiti ay napakalaking tulong upang makaramdam ng kalinga ang isang taong nagdaraan sa napakaraming pagsubok sa buhay. Magsilbi sana tayong tulay sa mga taong naghahanap ng tamang patnubay.

Pahabain pa sana ng Allah ang buhay ko upang makatulong sa agama at sana’y tanggapin Niya ang lahat ng aking mga pagsisikap at patawarin ako sa aking mga kasalanan. Ameen In sha Allah.

Mula sa manunulat.

Si Kapatid na Abdul Raszhid Mauricio ay kasalukuyang estudyante sa Mataas na Paaralan ng Juan Sumulong. Malinis at maayos ang Masjid Noor sa Farmers Plaza, Cubao dahil sa pagsisilbi niya bilang tagapaglinis ng nasabing bahay-sambahan ng mga muslim. Ang masjid na ring ito ang bago na niyang tambayan at sangtuaryo para sa lalo pang ikalalawak ng kanyang kaalaman hinggil sa pananampalatayang Islam.

Nawa’y patatagin siya ng Allah sa pananampalataya at gabayan tungo sa tuloy-tuloy na paglilingkod sa Islam. Mabuhay ka KaYaKap na Abdul Raszhid!

Ang kuwento ng buhay at paglalakbay ng ating mga kababayan tungo sa tuwid na daan ng kaligtasan ay isang malaking kontribusyon sa pagbibigay inspirasyon. Naniniwala ang may-akda na maaari itong gamitin upang magsilbing daan din para sa iba na higit na maunawaan ang dahilan sa hindi na mapigilang pagYakap ng tao sa Islam. Kaya naman, ang KaYaKap o Kabayan Yakap ang Kapayapaan blog ay inilunsad para sa adhikain ito. Subaybayan po natin ang ilan pang mga kuwento ng buhay at paglalakbay ng ating mga kababayan dito sa KaYaKap (Insha Allah).  Ang Kapayapaan Habag at Pagpapala ng Dakilang-Lumikha may mapa-sa atin po sanang lahat. Muli, Assalamu Alaikum wa Rahmatullahi wa Barakatuh.